SkiffieWorlds 2025!
Dit jaar deden we mee aan de wereldkampioenschappen St Ayles Skiff roeien! In het land waar de St Ayles Skiff vandaan komt; Schotland!
Zondag 13 juli: Huldiging!
We zijn weer thuis in Zeeland! In onze thuishaven Kortgene worden we ingehuldigd door onze coach Kees en mederoeiers Corina en Maureen, en onze partners! Wat een mooi moment en fijn dat we weer thuis zijn! Met z'n allen genieten we op het terras na van ons fantastische Schotse SkiffieWorlds avontuur!
Ter afsluiting: de SkiffieWorlds zijn voor de vierde keer op rij gewonnen door het Noord-Ierse Dundrum met 480 punten. Zij hebben tot nu toe alle SkiffieWorlds gewonnen (2016 in Strangford Lough, 2019 in Stranraer, 2022 in Kortgene en 2025 in Stranraer). Het Schotse Eastern uit Portobello, Edinburgh werd tweede met 476 punten. Het Nederlandse team van WSV Woudrichem heeft met 474 punten de derde plek behaald! Sketrick, het Noord-Ierse team waar Felix afgelopen woensdag voor uitkwam in de Under 40 Mixed en in de finale van deze klasse 70 punten scoorde is 4e geworden!
Ons Zeeuwse team van roeieninzeeland.nl was met vijf leden het kleinste team van de SkiffieWorlds: Caroline, Wilma & Wilma, Yet en Felix. Drie jaar geleden wist nog geen van ons wat een St Ayles Skiff was - en nu hebben we de wereld op het WK laten zien dat wij heel goed kunnen roeien in onze skiff!
We hebben voor het eerst de verbindende wereldwijde St Ayles Skiff gemeenschap beleefd: we hebben nieuwe vrienden leren kennen in Noord-Ierland en Schotland! Onze Sealainn heeft voor het eerst in Schots water gevaren, en Yet en Felix hebben voor het eerst de skiff gestuurd in een wedstrijd. Het vijfkoppige team (Yet, Caroline, Wilma & Wilma en Felix) heeft dit WK aan twee WK-races meegedaan (Dames 50+ en Open Mixed) en we hebben daarmee 46 WK-punten gescoord. Zeeland claimt daarmee de 78e plek op de wereldranglijst van SkiffieWorlds 2025!
Roeien in een St Ayles Skiff draait om verbinding en met elkaar samen bouwen. Bouwen aan de skiff natuurlijk, maar ook aan je vaardigheden, je zelfvertrouwen en vooral aan een open en vriendelijke gemeenschap!
Lijkt het je leuk om eens mee te roeien? Neem contact met ons op of kom gewoon eens kijken bij onze St Ayles Skiff in Kortgene. Iedereen is welkom, ervaring is niet nodig!
Voor alle foto's van SkiffieWorlds 2025 zie onderstaand album!


Voor het album op Facebook, klik hier >>
Zaterdag 12 juli: Roadtrip van Newton Stewart naar Hull
Op de laatste dag van de SkiffieWorlds 2025 vertrekken wij met onze Sealainn, een zak vol WK-punten, een zak vol kliekjes en een hoofd vol herinneringen en rijden in colonne terug naar Hull.
We hebben vooraf gekozen om vandaag terug te reizen en niet pas morgen, want dan zijn we zondagochtend weer lekker thuis bij onze partners en families! We rijden met drie tussenstops voor koffie, een picknick en een ijsje (het is zomers warm in Engeland vandaag) in 7,5 uur naar de Pride of Hull, het schip dat ons naar Rotterdam terugvaart. Op het achterdek in het zonnetje kijken we naar het inschepen van alle vrachtwagens, campers en motoren. In het zonnetje genieten we weer eens na van deze fantastische reis en de mooie prestaties die ieder van ons geleverd heeft. We maken samen de wijnfles leeg die we meegenomen hebben en duiken onze nestjes in.
Morgenochtend komen we aan in Kortgene en daar kijken we erg naar uit!

Vrijdag 11 juli: Race Day Open Mixed!
Vandaag is onze laatste actiedag op onze eerste SkiffieWorlds! De dag staat in het teken van de tweede race met de Sealainn: de Open Mixed klasse. In deze klasse kunnen vrijwel alle roeiers met elkaar in dezelfde skiff stappen. De klasse is Open omdat alle er geen leeftijdsgrens is opgelegd en Mixed omdat zowel roeisters als roeiers mogen instappen.
Yet (stuurvrouw) en Felix (boegroeier) gaan in de koele ochtend naar Stranraer voor de Cox Briefing. Net als gisteren wordt gewaarschuwd voor het warme en zonnige weer, maar ook voor de aantrekkende zuidoosten wind, die de racecondities vandaag extra uitdagend maken. De organisatie verwacht dat veel skiffs vandaag moeite zullen hebben met de boeironding en vraagt om voorzichtigheid. Het betekent ook dat de tweede kilometer (de terugweg) het de roeiers lastig zal maken!
De Sealainn ligt geduldig op haar geleende trolley bij de boothelling te wachten op actie. Een vers opgeladen GPS-tracker van sportvolgen, de verplichte anker met ankerlijn en sleeplijn, nieuw vet op de dolpennen en dolplaten van de riemen, reddingsvesten en roeikussens volgens de gewenste opstelling, betekent dat ze klaar is voor de race. Caroline (slag), Wilma de Vries (bakboord) en Wilma Geelhoed (stuurboord) komen met verse boodschappen en dan is het tijd voor de lunch.
Met de trolley laten we de Sealainn zelfstandig te water en we maken onzelf klaar om te shinen op het water! We zijn al volop aan het experimenteren geslagen met de ervaringen van deze week: Caroline creëert met een gladde plastic tas over haar roeikussen een glijkussen, naar het voorbeeld van Sketrick. Felix probeert met een extra spanbandje en een opgerolde roeitas onder zijn hielen de voeten hogerop het voetenbankje te krijgen om zo meer de bovenbeenspieren kunnen laten werken. Een gladde zwembroek helpt met hett Sketrick glijeffect. Alle kleine details die ons in de goede richting brengen, helpen ons te verbeteren!
Als we in het verzamelgebied afwachten op de start merken we dat de wind verder is aangetrokken tot windkracht 5! Dit maakt het ons al lastig om niet op onze plek te blijven. Zodra we naar de startlijn worden geroepen grijpt Yet de witte startboei en merkt hoe sterk de wind en stroming inwerken op onze skiff. Onze start is vlot, we zijn weg! Caroline gaat snel over op lange gelijkmatige slagen en zorgt dat we krachten sparen voor de terugweg door het vermogen rustig op te bouwen. Wij Zeeuwen moeten het hebben van de terugweg! Ondertussen strijdt Yet met de wind en de golven om de skiff op koers te houden en de middenboei in het zicht te houden. De overige skiffs zijn sterk bemand en lopen uit, maar we verliezen niet volledig de aansluiting op het veld. Als we de keerboei naderen telt Yet af, stuurt in en geeft de commando's voor het ronden van de boei. Als we halverwege gedraaid zijn, speelt de wind met de Sealainn! De keerboei ontloopt vandaag de ijzeren greep van judoka Wilma, maar dat geeft haar vandaag juist de gelegenheid om met haar riem slagen te strijken. Ondertussen haalt Felix extra door aan en komt een aantal korte krachtige slagen bijna los van zijn doft. Wat nou niet willen draaien in de wind?! Dan heb je niet op deze roeiers gerekend! De bladen van de bakboordriemen gaan voorbij de markeringsboei, maar de skiff zelf blijft in haar baan en daarmee worden strafseconden of diskwalificatie voorkomen. Gezien de omstandigheden een machtig samenspel tegen de wind! We lopen iets in op de skiff van Queensferry, die aanzienlijk meer moeite had met het ronden van de boei!
Op de weg terug moeten we een nieuw ritme vinden. De wind tegen vereist een kortere slag dan op de heenweg. Hier hebben we de afgelopen maanden op getraind, dus dit kunnen wij! Op vriendelijk doch dringend verzoek stopt Yet met tellen en ze concentreert zich op het in zicht houden van de kleine middenboei en finishboei. Op een afstand van meerdere honderden meters in deze omstandigheden is dat een lastige opgave. Yet spoort ons met positieve woorden aan om vol te houden, we zijn niet ver achter onze voorliggers!
Zodra we over de lijn komen stopt de wind ons snel af en wil ons het liefst Loch Ryan uitblazen richting Ierland. Waar een aantal andere gefinishte skiffs terug de baan op geblazen worden, houden wij beter stand. Best wel een straf windje, de condities waren vandaag erg uitdagend en veel zwaarder dan gisteren! Het hakt er in bij onze Yet, die zelfkritisch is maar ons toch maar mooi gestuurd heeft op het WK, onder zeer lastige condities en zonder eerder wedstrijden te hebben gestuurd! De opgebouwde spanning van de uren voor de wedstrijd komt nu vrij. Daar is ook ruimte voor in dit team, we besspreken goed wat er goed ging en een volgende keer anders willen doen, en nog voordat we op het festivalterrein in het gras en de zon zitten lukt het ons al snel om te relativeren en ons te realiseren dat we wederom gezamenlijk boven onszelf zijn uitgestegen!
Berichtjes uit Zeeland, Nederland en het buitenland stromen binnen! Onze coach Kees heeft in Zeeland meegekeken en schat de uiteindelijke uitslag nauwkeurig in!
15 minuten en 52 is een hele keurige tijd, hebben geen penalties want we zijn binnen onze baan gebleven ondanks de 5 Bft windkracht tijdens onze heat. In onze heat waren we als 14e binnen. Onze tijd levert in de Open Mixed klasse een 59e plek van de 64 skiffs wereldwijd op. Dat betekent dat we 22 extra WK-punten hebben binnengehengeld, waardoor het totaal van onze beide races op onze eerste SkiffieWorlds uitkomt op 46 WK-punten!
Wij zijn trots, want we hebben deze week altijd op ons mooist geroeid en ons ontwikkeld in kennis en kunde en als een fijn team!
Het is tijd om de Sealainn met ons mee naar Zeeland te nemen. Met hulp van twee andere Nederlandse teams tillen we de Sealainn op een trolley en vervolgens op de trailer.
We nemen afscheid van een aantal vrijwilligers die dit topevenement hebben georganiseerd en bedanken hen voor hun harde werk. Ook onze nieuwe Noord-Ierse roeivrienden van Sketrick zeggen we gedag. Met vol enthousiasme worden we door dit familieteam begroet en wederom uitgenodigd om in Noord-Ierland te komen roeien in de Knotty Buoy! Uiteraard doen we het aanbod dat ze welkom zijn bij ons in Zeeland! Wat gaaf om te ervaren hoe verbindend de St Ayles Skiff gemeenschap is!
In ons huisje in Newton Stewart is het kliekjesdag op het terras in de avondzon, en we bereiden de auto's en skiff verder voor op de roadtrip naar Hull van morgen.
In de hot tub sluiten we deze succesvolle wedstrijddag af en luisteren we naar ons nieuwe lijflied gezongen door Lionel Richie: 'dancing on the Sealainn'!
Donderdag 10 juli: Race Day 50+ dames!
Vandaag is eindelijk onze grote dag op de SkiffieWorlds: onze Sealainn maakt haar debuut op het WK met een race voor de 50+ dames!
In alle vroegte rijden boegroeister Yet en stuurman Felix naar Stranraer voor de Cox Briefing. Loch Ryan is dan nog grijs en mistig, maar het belooft vandaag een warme dag te worden, de Schotten spreken over extreem weer (22°C en zon), maar de boodschap is luid en duidelijk: genoeg drinken en goed smeren! Dat zijn we gewend, dus kom maar op! Ons basiskamp is ingericht en de Sealainn klaar voor actie als de roeisters Caroline (slag) en de Wilma's met verse proviant aankomen. Ondertussen stromen de berichtjes met aanmoedigingen binnen van familie en vrienden uit Zeeland, Nederland en zelfs vanaf de westkust van Ierland (Loop Head Rowing Club) worden we gevolgd! Ook onze nieuwe roeivrienden uit Gourdon en Sketrick wensen ons geluk. De steun van onze internationale 'fanbase' geeft ons zo'n goed gevoel!
We hebben de laatste tijd erg naar deze race toegeleefd, hebben als team deze week samen een aantal barrières overwonnen, snel en veel nieuwe ervaringen opgedaan en komen nu op het punt dat we elkaar optimaal kunnen ondersteunen voor deze race! We gaan deze race in met vol vertrouwen in elkaar! Nadat we de Sealainn te water laten, roeien we richting het gebied waar de skiffs verzamelen voordat ze naar de startlijn worden geroepen. We besluiten niets meer te oefenen, maar te concentreren op onze eigen taken in de race. Het wordt steeds stiller in onze boot, de spanning stijgt...
Via de marifoon worden de skiffs naar de startlijn geroepen. Onze startboei (baan 7 heeft een zwarte boei met 1 wit streepje) weten we soepeltjes te bereiken en vast te grijpen door er iets voorbij te varen en dan terug te zakken. Er staat aardig wat stroming, dus het blijft manoeuvreren om op onze startplek en in de goede richting te blijven, totdat eindelijk het startsignaal via de marifoon wordt gegeven. Alle 15 skiffs komen plotseling en explosief in beweging!
Onze start is erg goed, we zijn snel van onze plek en na 3-4 korte, krachtige en gelijke slagen gaan we over op langere slagen. We zijn aan het racen! De spanning van voor de wedstrijd vloeit snel weg en wordt omgezet in spierkracht, beweging, concentratie en een heerlijke cadans. De boeien op de halve baanlengte (500m) zijn in het begin nog ver weg, en een kort moment van afleiding van de stuur is genoeg om ons uit onze koers te brengen. Ongemerkt zetten we kortstondig koers naar een groene boei in plaats van de zwarte en de afstand tussen ons en North Queensferry in baan 8 wordt kleiner. We corrigeren nog voordat de umpires het opmerken en er gevaarlijke situaties ontstaan en vervolgen de race in een strakke rechte lijn naar de 500 meter-boei en keerboei. Het is warm, maar de dames zetten stug door en we naderen de keerboei. Nu komt het aan op razendsnel teamwork. Felix telt 50 meter voor de boei af van 10 naar 1, en als hij "bakboord best!" roept en het roer omgooit, stoppen Caroline en Wilma Geelhoed op stuurboord af, terwijl tegelijkertijd Yet en Wilma de Vries op bakboord al tellend en met kort krachtige slagen de Sealainn de bocht omsturen! We raken en vangen de keerboei keurig tussen de romp van de skiff en de stuurboordriem van Wilma Geelhoed, die als een doorgewinterde joduka de keerboei al heeft neergehaald en niet meer laat opstaan totdat zij dat wil en haar riem weer kan gaan halen. Als ook Caroline weer kan halen, komen we snel weer in een cadans van lekker lange slagen! There, we nailed it! First time right! De keerboei strak gerond, we zijn op de terugweg in de tweede kilometer van deze race. We voeren het vermogen verder op, vechten tegen de dwarsstroming om op koers te blijven. De wind hebben we mee op de terugweg en dat betekent dat het nog warmer wordt voor de roeisters. Vermoeidheid begint toe te slaan, Felix schreeuwt zijn stem schor met motiverende woorden. De dames houden dapper vol, halen alles wat er in hun lijven zit. Een windvlaag geeft ze wat lucht, het vermogen gaat weer omhoog. De meters vliegen voorbij en we lijken langzaam maar zeker iets in te lopen op onze voorliggers. Nog 200 meter, nog 150, nog 100, nog 75, nog 10 slagen vol gaan en dáár is de finish! De euforie vervult ons van binnen, we zijn nog even ademloos en vervolgens komt de blijdschap naar buiten. Wat zijn we trots op ons team en onze wedstrijd! Op ons mooist!
Voor terugkijken van de race, klik hier >>
We roeien rustig terug naar onze tent en stappen uit via het heerlijk verkoelende water. We komen bij in onze stoelen. Na een half uur publiceren de umpires de resultaten: 14 minuten 46 seconden! Wauw, dat is een nieuw clubrecord! Onze eigen GPS-tracker heeft een gemiddelde snelheid van 9.7 km/h gemeten! De 11e plek van de 15 in onze heat is een prachtig resultaat. We hebben 4 skiffs achter ons weten te houden! Geen penalties en niet als laatste over de lijn, dat is wat we wilden en wat we hebben gehaald! Overall eindigen we op de 57e plek van de 75 skiffs wereldwijd en dat betekent dat we 24 WK-punten hebben gescoord!
Na wat aansterken in de tent leggen we de Sealainn terug in het water en roeien langs het strand en de kade aan de oostkant van de oude ferryterminal van Stranraer. We zingen Berend Botje en "ik heb mijn wagen volgeladen". Plotseling duikt er een drijvend colaflesje op in het water. Een ideaal oefenobject, dus Yet, stuurvrouw tijdens onze Open Mixed race van morgen, neemt de helmstok over en verricht soepeltjes een goede daad! De Sealainn roeien we naar de boothelling en gaan even het stadje in. Als we terugkomen is het tijd om de Sealainn voor te bereiden op de Daft Duck Day Parade! Dit is speciaal voor ons 'Maureendje' die onze avonturen vanuit Zeeland volgt. We versieren de boot en onszelf met 'onnozele eenden'. Na een Indiase maaltijd op het festivalterrein zijn we om 7 uur paraat voor de parade!
Hoewel er veel mensen in de meest onnozele eenden outfits rondlopen, blijken er slechts drie teams de moeite hebben gedaan om hun versierde skiff te water te laten... Eén van de drie is zo ver het water opgegaan dat ze niet kunnen aansluiten bij de optocht van de twee anderen. Het maakt ons niet uit, dit is onze dag en samen met het Schotse team van Lossiemouth lanceren we onze skiffs, spelevaren we voor het strand en zingen "alle eendjes zwemmen in het water" voor de Schotten. Ze verliezen een donzige eendenpet in het water, maar die pikken wij al roeiend voor ze op en geven 'm terug. Lossiemouth heeft echt uitgepakt, zij roeien zelfs in een stofdichte overall (lekker zweten!) met oranje handschoenen, hebben hun riemen vleugels gegeven en dezelfde opblaaseenden aan hun achtersteven gehangen als wij! Als we weer op het strand staan gunnen we Lossiemouth de 1e prijs voor de Daft Duck Parade en kennen onszelf de 2e prijs toe. Morgen vragen we aan Wendi waar we onze medailles voor de Daft Duck Parade kunnen ophalen!
We laten de Sealainn overnachten op een trolley bij de boothelling. Startklaar om morgen zonder veel gedoe bij laag water zelfstandig te water kunnen laten. De snelle Knotty Buoy van Sketrick staat naast de Sealainn, dus die wordt nog eens uitgebreid bestudeerd en zo ontdekken we meer slimmigheidjes!
We sluiten de dag af in onze hot tub en met een wijntje: even de spieren losmaken en deze topdag nabespreken, en vooruit te kijken naar de Open Mixed race van morgen!
Woensdag 9 juli: Een dag vol onverwachte wendingen!
Vandaag kleden we ons in het geel voor de traditionele 'Daft Duck Day'. Dat is helemaal ons ding, dit hebben we uitgebreid voorbereid! Als we op het punt staan te vertrekken na ons ontbijt, krijgen we een mailtje van de organisatie dat de Daft Duck Day Parade naar de donderdag is verplaatst. Willemien mist de woonkamerbriefing over dit bericht en stapt even later nietsvermoedend in vol Daft Duck Day ornaat de voordeur uit... om vervolgens van haar buiten klaarstaande teamgenoten te horen dat het feestje vandaag niet doorgaat! De eerste onverwachte wending van de dag is een feit...
In Stranraer aangekomen bereiden we de Sealainn en onszelf voor op onze tweede vrije training voordat we morgen en vrijdag onze wedstrijden gaan roeien. We hebben gisteravond met onze eerste ervaringen in het WK-water in ons geheugen, extra videomateriaal en schetsjes uitgebreid geanalyseerd hoe we in theorie de keerboei moeten ronden, en bedacht wat we vandaag nog willen proberen om er helemaal klaar voor te zijn.
Als de beide Wilma's en Felix in de strandstoelen voor de boot zitten te kijken naar de wedstrijden komt er een wat oudere man langslopen en spreekt Felix in het Engels aan. Even denken we dat hij hulp zoekt bij het te water laten van zijn skiff, maar hij is op zoek naar een knappe, sterke roeier onder de 40. Dat treft, want knap en sterk zijn wij allemaal, maar onder de 40 is er bij ons maar één! Deze uitnodiging is een unieke kans op extra race-ervaring op het WK, dus dat is een volmondig ja van Felix! De tweede onverwachte wending is een feit! Niet veel later maken we kennis met het team van Sketrick, een eiland in Noord-Ierland.
Eén van hun vaste roeiers moet vanmiddag de ferry naar huis halen en kan niet meedoen als het team in de finale terecht zou komen. Om te voorkomen dat ze dan plots zonder roeier zitten, willen ze voor de heat al een vervanger hebben. Dit familieteam (neven, nichten, vaders, dochters, moeders en zonen) heeft vaker medailles in WK-finales gewonnen. Een aantal van de op het strand spelende kleine kinderen zaten nog in de buik van hun moeders toen zij op de SkiffieWorlds in 2016 goud en in 2019 zilver wonnen. Oeps, dit is dus een serieus presterend team, de verwachtingen liggen plotseling heel hoog! Maar de sfeer is goed en al grappenmakend krijgt Felix toestemming van zijn 'vier moeders' om mee te racen met dit vriendelijke en open team, dat ons allerlei tips geeft over roeien tijdens WK-wedstrijden.
Felix wordt ingedeeld als boegroeier van de IRL08 Knotty Buoy (wat een hilarische naam voor een skiff!) en bij het ontmoeten van de stuurman wordt zijn eigen roeikussen en reddingsvest onmiddellijk afgekeurd - dit team gebruikt ander materiaal! Weer een onverwachte wending! Het lichtgewicht reddingsvest zit in een heuptasje en het roeikussen is voorzien van een oud glijlaken. De voetensteun zit relatief hoog en de riemen zijn licht en buigzaam. Gelukkig mag Felix wel zijn rood-wit-blauwe strikje blijven dragen: die brengt namelijk geluk en daar zij de Ieren gevoelig voor!
20 minuten voor de wedstrijd wordt de boot onder luid gejuich van de Sealainn-dames gelanceerd en worden twee proefstarts en een boeironding geoefend. De spanning stijgt als de Knotty Buoy naar de startlijn beweegt. Als laatste boot pakt de stuurman de startboei beet en nog geen seconde later, als onverwachte wending, is het startsein gegeven!
Wat roeit de Knotty Buoy fantastisch snel en lekker soepel! Het water is vlak, maar vooral de zitpositie en de roeitechniek maken het verschil! De slag is lang, niet alleen omdat de roeiers goed kunnen hangen, maar vooral omdat de roeiers kunnen glijden over de kussens! In combinatie met de hoge voetensteun betekent dat de roeiers optimaal de beenspieren kunnen gebruiken en de roeitechniek meer in de buurt komt van rolbankroeien dan het traditionele 'sloeproeien' zoals wij gewend zijn. Het aantal slagen per minuut ligt gelijk aan wat we gewend zijn maar omdat het roeivermogen nog veel meer uit de benen kan komen is de 2 km raceafstand veel fijner vol te houden dan met onze eigen roeitechniek!
Na een kilometer roeien wordt de keerboei wordt strak gerond (skiff raakt de boei vlak voor de riemen van stuurboordroeier op 2) en op de terugweg met de wind mee en stroming tegen wordt het vermogen verder opgevoerd tot standje 'snot voor de ogen', waardoor de vierde positie in de laatste 500 meter wordt overgenomen van Row Potty. De racetijd is een razendsnelle 12 minuten 53 seconden - dat betekent: missie geslaagd, Sketrick U40 mixed heeft de finale gehaald, er is voldaan aan de hoge verwachtingen van het Ierse team! Van de 30 teams in deze klasse (verdeeld over 3 heats) gaan er 15 naar de finale!
Tot het zover is, is er tijd genoeg om de Sealainn te water te laten (het water pal voor onze tent stond nog net hoog genoeg om niet 100 meter te hoeven tillen) en ons trainingsprogramma af te werken. Yet en Felix wisselen hun posities als boegroeier en stuur af, en proberen tijdens het roeien de nieuw geleerde glijtechniek in onze eigen skiff uit. We weten het zeker, we zijn er klaar voor! Na de aananding bij het strand voor de boothelling hebben we vandaag geen hulp nodig van anderen om de boot op een trolley te tillen en de boot de helling op te duwen!
Als we over de boulevard onze boot terug duwen richting onze tent, passeren we onze 'twins' uit Gourdon, Schotland, met wie we eerder deze week samen de pubquiz deden. Al snel verzamelt zich een grote groep lichtblauw geklede Schotse roeiers om onze boot te bewonderen. We krijgen veel complimenten over het mooie houtkleurige interieur, de mooie transparante hoogglanslak, en de zelfgemaakte voetenbankopzetstukken voor roeiers met korte pootjes!
We maken de boot leeg en ruimen ons basiskamp op, en terwijl de Sealainn-dames de lokale Fish and Chips-zaak bezoeken, bereidt Felix zich voor op de finalerace voor Sketrick in de Knotty Buoy.
De finalerace verloopt erg spannend, het veld zit dicht bij elkaar. Bij de keerboei vind opnieuw een onverwachte wending plaats: er is contact met de riemen van Dundrum in baan 6, de wereldkampioenen die de boeg al gerond hadden toen het team van Sketrick in baan 7 aan het insturen was op de keerboei. Zoiets gaat voor één van de teams gevolgen hebben... Op de terugweg naar de eindstreep wordt het vermogen nog even opgevoerd tot standje 'bloed, zweet en tranen' en wordt de finish als 6e van 15 gehaald in een razendsnelle 12 minuten 24 seconden.
De umpires buigen zich over het protest dat zowel Dundrum als Sketrick hebben aangetekend over de 'oar clash' bij de keerboeien en bekijken o.a. de dronebeelden van de race. Sketrick trekt aan het kortste eind, 10 strafseconden worden uitgedeeld aan de Knotty Buoy waardoor we zakken van de 6e naar de 11e plek. De laatste onverwachte wending van de dag!
Toch kan deze dag niet meer stuk: onverwachts worden uitgenodigd om te racen, om vervolgens de finale halen op het WK is een cadeautje van jewelste! Het levert ons hele Sealainn team waardevolle ervaringen op voor onze eigen WK-races en zou zomaar een onverwachte wending aan onze roeitechniek kunnen geven...
Dinsdag 8 juli: de wind is gaan liggen, het is tijd om het water op te gaan!
Onderweg naar Stranraer spelen we ter inspiratie de doedelzakrock van The Real McKenzies met The Tempest: "row row, you bastards you never can tell, through water like glass above a briney hell, so row and a-hollar come give her all you can, or the sea she will best us, we'll never see the land". Klinkt stoer, en zo voelen we ons ook!
In Stranraer aangekomen zijn de races al volop bezig. Er zijn in het park achter de boulevard grote schermen van sportvolgen.nl met de live stream van de dronebeelden en tracker-posities. Een grote menigte kan hier de races beter volgen dan op het strand of de boulevard! Het beeld wordt door commentators becommentarieerd via luidsprekers die over het hele strand te horen zijn, wat het volgen van de races erg leuk maakt! Onder luid gejuich van de toeschouwende teamleden kijken we goed hoe het veld de boeien rond en over de finish komt. Over twee dagen zijn we hier ook op te zien!
Terwijl de races van maandag vandaag worden ingehaald bereiden we de Sealainn en onszelf voor en tillen haar met wat hulp van een Noord-Ierse club het strand af, het Schotse water van Loch Ryan in. Tot onze knieën lopen we het water in en klimmen 1 voor 1 aan boord. Weer eens iets anders dan het instappen vanaf een aanlegsteiger, maar dit kunnen we nu ook!
Aan de ontbijttafel vanochtend hebben we de opstelling bepaald voor het damesteam. Caroline op slag, Wilma de Vries op 3, Wilma Geelhoed op 2 en Yet als boeg. Felix debuteert vandaag als stuurman voor het damesteam, omdat we onze vaste stuurman Kees helaas in Zeeland hebben achtergelaten. We hebben twee oefendagen voor de dames 50+ wedstrijd op donderdag en de open mix op vrijdag, dus dat moet genoeg zijn!
Het is vandaag prima roeiweer: kalm windje, beetje afgaand water, zonnetje dat langzaam achter de wolken verdwijnt en niet te warm of te koud. Ideaal trainingsweer!
Omdat de wedstrijdbanen hier slechts 20 meter breed zijn, behoorlijk smaller dan we gewend zijn, gaan we vandaag vooral oefenen op het ronden van fictieve boeien.
We brengen de tips die we de afgelopen dagen van andere teams hebben gekregen meteen in praktijk en na een paar keer goed oefenen en fouten maken hebben we het te pakken!
Onze tactiek: bij het naderen van de boei telt de stuur af van 10 tot 1, stuurt het roer vol uit en geeft de commando's dat de stuurboordroeiers afstoppen terwijl de bakboordroeiers met korte krachtige slagen de boot draaien. De boegroeier telt voor de bakboordroeiers en als de stuurboordroeiers geen druk op het blad meer voelen, beginnen ze te strijken. Zodra de stuur ziet dat de boot bijna 180 graden gedraaid is, komt het aftellen naar het commando voor de stuurboordroeiers om weer te gaan halen en in te pikken. De boot ligt dan bijna stil, dus is vanaf hier een nieuwe racestart nodig om weer op gang te komen.
Na een flink aantal keer oefenen gaan we over op 'open mix' bezetting dus wisselen Yet en Felix van plek en is het aan Yet om de commando's uit te delen. In totaal hebben we in bijna anderhalf uur ongeveer 13x geoefend en roeien we terug naar de kust.
Omdat het eb wordt en daarom voor onze pitch de stenen van het strand tevoorschijn komen, besluiten we bij de boothelling aan de andere uiteinde van het strand aan te landen. Van een Schotse club lenen we een trolley en een paar handen, tillen samen de boot op de trolley en duwen de boot over het mulle zand naar de helling. Vanaf hier volgen we de boulevard helemaal naar het andere uiteinde van het strand om bij onze pitch uit te komen. Met hulp van wat Nederlandse teams leggen we de Sealainn voor onze tent.
Terwijl we bijkomen van onze training in onze strandstoelen beseffen we dat deze training vandaag heel goed is voor ons zelfvertrouwen. We zijn wat belangrijke drempels overgegaan, zoals het zelf te water laten en uit het water trekken van de Sealainn en het scherp ronden van de boeien!
In ons huisje genieten we van de bloemkool pesto schotel van Caroline en Yet en komen weer op kracht. We hebben nu erg veel zin in onze races, maar morgen eerst nog een tweede en laatste trainingsdag tijdens de traditionele 'Daft Duck Day!'
Maandag 7 juli: Teveel wind om te roeien....
Vanochtend kregen we het bericht van de organisatie dat alle roeiactiviteiten van vandaag zijn afgelast vanwege de harde wind. Jammer maar helaas! We besluiten meteen dat we vandaag naar de Mull of Galloway gaan, het zuidelijkste puntje van Schotland met een vuurtoren, dat lijkt ons wel wat.
Zodra we het park uitrijden klinkt het vanaf de achterbank "ik heb mijn wagen volgeladen, vol met oude wijven! Toen ze op de markt kwamen begonnen ze te kijven, nu neem ik van mijn levensdagen geen oude wijven in mijn wagen". De toon is gezet, want Yet gaat verder met meer kinderrijmpjes. Je gooit er een kwartje in en krijgt voor een tientje terug!
Een uurtje rijden later staan we in de zon op de prachtige kliffen bij de vuurtoren. We raken aan de praat met twee Schotse motorrijders die ons aanraden om Bannoffee in de koffietent te proberen.
Bij de vuurtoren komen we allerlei St Ayles Skiff teams uit Schotland, Nederland en Amerika tegen - de vuurtoren doet goede zaken vandaag! De kaartjesverkoper noemt het weer van vandaag "just a gentle breeze" - dat terwijl de vouwen uit je broek waaien! We genieten van het uitzicht bovenop de vuurtoren en de uitleg over de LED-lamp, verdienen een 'certificate of achievement' voor het beklimmen van de toren en bekijken beneden de drie dieselaangedreven luchtcompressoren die de lucht produceren voor de misthoorn.
Bij een kleine cottage krijgen we uitleg over de vele broedende zeevogels (er staan camera's op gericht). Daarna gaan we naar de misthoorn en bekijken de vogels met onze eigen ogen. Papegaaivogels zijn vandaag niet te bekennen, ook voor hen waait het vandaag te hard. Daarna is het eindelijk tijd voor een bakkie met een gebakkie (Bannoffee pie) en is het alweer half vier geworden.
We rijden naar Stranraer en scoren op de festivalmarkt onze SkiffieWorlds hoodies en zien dat de Sealainn nog netjes op haar plek ligt. We zien dat Loch Ryan behoorlijk onstuimig is vandaag, dus volkomen terecht dat er niet geroeid kon worden. We inspecteren de startlijn, middellijn en keerboeien vanaf de uitkijktoren van de umpires. De wedstrijdbanen zijn slechts 20 meter breed dus de keerboei moet op het WK superstrak genomen worden...!
Als we teruglopen naar de auto worden we aangesproken door een Schotse dame, die vraagt of één van ons hen kan helpen met het tillen van hun boot Maggie. Met z'n vijfen springen we bij en tillen de boot op een trolley. In ruil daarvoor vragen we tips aan de stuurvrouw over het ronden van de boei. Daarna helpen wij ze al grappenmakend met het verplaatsen van de skiff op de trolley naar hun 'pitch' op het strand.
Vrienden maak je hier heel snel, want ze vragen of we mee gaan naar de pubquiz in de feesttent. Niet veel later zitten we met bier en pizza aan tafel met de Gourdon Coastal Rowing Club (nabij Aberdeen) en beantwoorden we samen met hen de pubquizvragen. Ondertussen leren we elkaar wat beter kennen: hun WK team bestaat vooral uit roeiers met hooguit een paar maanden roeiervaring. Een groot deel van hun quizdeelnemers doet mee aan de juniorenklasses (under 17 & 19). We hebben de grootste lol samen dus we wisselen nummers uit, zeggen toe elkaar extra hard aan te moedigen tijdens de races en worden gevraagd om "twins" met onze clubs te worden!
Dit was onze derde dag in Schotland. We hebben nog geen meter geroeid hier maar wel al de grootste lol samen en nieuwe vrienden gemaakt!
Voor de foto's zie onderstaand album, we voegen dagelijks nieuwe foto's toe!

Zondag 6 juli: De SkiffieWorlds 2025 zijn officieel begonnen!
Na een goede nachtrust en een heerlijk groepsontbijt kunnen we er tegenaan. Zo enthousiast, dat al heel snel de auto met de Sealainn een extra rondje over de rotonde moet doen om de volgauto aan te kunnen laten haken.
Aangekomen in Stranraer is het al een drukte van belang. We tillen met wat hulp de boot van de trailer en parkeren de trailer op het lokale rugbyveld. Daarna gaan we naar de 'pitch' waar alle Nederlandse teams bij elkaar staan. Pal voor de reddingsbrigade, dus dat voelt veilig! Zonder de handleiding te lezen zetten we de tent op, dit team kan werkelijk alles! Een voorbijgangster waarschuwt voor aantrekkende wind, dus we vervangen het zeil voor een Zeeuwse vlag. Ziezo, hier kunnen we ons thuisvoelen.
Vervolgens is het tijd voor de technische keuring ('scrutineering'). Spannend, want dat hebben we niet eerder meegemaakt en als iets niet orde is kunnen we tijdstraffen of strafgewicht verwachten. We ontdoen de boot van de riemen, voetenbankjes, roer, fenders, lijnen en anker, en de weegschaal geeft 172 kilo aan. Dat is boven de ondergrens van 150 kilo en een heel gemiddelde waarde, dus we mogen door naar de keurmeester! De vriendelijke man maakt het spannend als hij vraagt om het houten registratieplaatje (deze ligt nog in Nederland.... oeps!) en de breedte van de kiel aan de boegzijde opmeet, maar uiteindelijk is hij coulant en krijgen we alle vinkjes op de checklist! De Sealainn is officieel goedgekeurd voor het WK!
We rollen de boot op een trolley naar onze plek. Onderweg helpen we Ullapool met hun boot op het strand te tillen, waarna zij ons een handje helpen. Het strand wordt steeds voller met Skiffs en tentjes!
Na een bakkie met een gebakkie en een rondje door het stadje gaan we ons voorbereiden op de openingsceremonie. Helaas geen 'all-boat row-in' i.v.m. te harde wind, maar wel een vlaggenoptocht! We zien hoe enkele teams via het strand te water gaan en de harde wind trotseren! Bikkelen!
In onze teamkleding (roze westrijdshirts en donkerblauwe jasjes) oranje hoofdband (met 'op z'n mooist' erop), een kek oranje hoedje voor Yet en een rood/wit/blauw strik voor Felix zijn we er klaar voor. Yet en Felix paraderen over de boulevard met de Nederlandse en Zeeuwse vlag naar de briefing en trekken al veel bekijks: vele mensen stoppen ons en willen een foto van ons maken!
Alle teams krijgen een nationale vlag van de organisatie, en wij voegen daar een losse XXL Zeeuwse vlag aan toe. Toch zien de meeste voorbijgangers niet meteen waar we vandaan komen: ze denken dat we uit Schotland komen en vragen wat de rode 'Scottish Lion' * op de Zeeuwse vlag doet, of ze denken dat we uit Nieuw-Zeeland komen. Erg vriendelijke reacties, en een gemoedelijke sfeer!
De ceremonie begint als de doedelzakspelers beginnen en Dundrum, de drievoudig wereldkampioenen uit Noord Ierland, de prachtige trofee terugbrengen. In optocht gaat de internationale vlaggenstoet over de boulevard naar het podium voor een toespraak en nog meer doedelzakmuziek. Het WK is geopend!
Helemaal voldaan met de topdag is het tijd voor een bezoek aan de biertent en de foodtrucks. Gezellige drukte in het zonnetje! We kijken uit naar ons wedstrijdprogramma en kunnen niet wachten op onze eerste roeislagen in Schotse wateren!
* De Zeeuwse rode leeuw stamt af van de Schotse rode leeuw. Deze leeuw kwam voor op het wapen van William the Lion (Willem de Leeuw), koning van Schotland. Hij was een voorvader van de graven van Holland en Zeeland. Het wapendier van de graaf is omstreeks 1450 symbool geworden van het gewest Zeeland (bron: Omroep Zeeland)
Vrijdag 4 en zaterdag 5 juli: de reis naar Stranraer!
Op vrijdag 4 juli vertrokken we richting Stranraer, een stadje gelegen in zuidwest Schotland waar meer dan 2.000 deelnemers en 79 St Ayles Skiffs zich gaan verzamelen voor SkiffieWorlds 2025 (6 t/m 12 juli). Het WK team bestaande uit Yet, Caroline, de 2 Wilma's en Felix pikte de boot op in Kattendijke en via de nachtboot Rotterdam-Hull en een voorspoedige rit door Engeland arriveerden ze zaterdag 5 juli 's middags bij ons huisje in Newton Stewart, nabij Stranraer. De openingsceremonie van SkiffieWorlds start op zondag 6 juli om 15:30 uur (16:30 uur NL tijd), en is live te volgen via sportvolgen! Via deze blog doen we verslag!



